Shout out!

De laatste weken gaat het maar over één ding hier in huize Huijzer, namelijk kanker... Er wordt regelmatig, ook via Natascha, gevraagd door mensen hoe het met me gaat. Sommige mensen vragen ook hoe het met Natascha en met de meiden gaat. We begrijpen dat de meeste mensen niet realiseren hoe het echt gaat hier en hoe het echt is om in deze situatie te zitten. En dat snappen we heel goed. En daar zijn we eigenlijk ook blij om, want als je je dat realiseert betekent dat over het algemeen dat je in hetzelfde bootje zit of hebt gezeten.

Maar ik wil toch even een shout out maken richting mijn meiden en vooral richting Natascha. Want zij is het die alles hier draaiende houdt. Ze doet bijna alle huishoudelijke taken, doet de boodschappen, zorgt dat er elke avond eten klaar staat, heeft vaak de contacten met anderen en ze verzorgt de kinderen grotendeels. En dan komt er nu nog even extra de verbouwing van de zolder bij. Elke dag staat ze te verven of is ze bezig met meubels zoeken voor de meidenkamers. En voor de duidelijkheid, die verbouwing was al gaande voordat ik het insult kreeg. Natas heeft eigenlijk alleen rust als ze slaapt en zelfs dat is niet altijd het geval. Soof komt eigenlijk elke nacht nog wel een keer. En voor degene die het niet weten. Natas leeft ook nog met PTSS, opgelopen tijdens haar werk voor de overheid. Dat ziet bijna niemand, maar het is er elke dag! Ze is 'uitbehandeld', afgekeurd en eigenlijk aan haar lot overgelaten. Ze heeft 'geen recht' meer op hulp, want ze is ontslagen. Voor medewerkers zoals Natas is er een team opgericht, maar het enige wat die doen is je van het kastje naar de muur sturen.

En ondanks dat zorgt Natas ervoor dat ik zo min mogelijk 'last' heb van de dagdagelijkse dingen. Ze ontziet me zoveel als ze kan. Ze leeft puur op adrenaline en ik merk aan veel dingen dat ze het zwaar heeft. Mentaal en fysiek. Elke avond, wanneer we naar bed gaan, zegt ze tegen me: "niks geks doen he vannacht." Elke dag is er de angst dat er weer een insult komt, dat er weer gebeld moet worden met 112 en dat ze weer in alle haast hulp moet vragen bij de buren. Het insult is nog te kort geleden om te kunnen vertrouwen op de medicatie die ik er nu voor gebruik. Je zou zo graag een dagje weg willen, maar je overziet het niet. Je had een mooie weekendtrip naar Oostenrijk gepland, maar daar zie je nu al tegenop. En dat snap ik...

Gisteravond durfde ik het zelf voor het eerst weer aan om Pip op bed te leggen. Haar reactie daarop deed wat met me. Ze wilde namelijk dat mama haar op bed ging leggen, want er moest even iemand bij haar komen liggen. Toen ik aangaf dat ik bij haar zou gaan liggen zei ze dat ik dan niet mocht schudden. Ik beloofde haar plechtig dat ik dat niet zou doen. Toen sprong ze in bed en sliep ze binnen 5 minuten. Meestal val ik ook in slaap, maar nu heb ik me wakker gehouden. Ze heeft er toch meer van meegekregen dan dat je je realiseert. Het ging gelukkig goed en hopelijk geeft haar dat vertrouwen. 

Maar we beseffen ons dat het voor de buitenwereld allemaal weer oké lijkt bij ons. En het gaat natuurlijk ook steeds wat beter, maar we zijn er nog niet. En er speelt stiekem zoveel meer dan alleen de kanker. Ik hoop dat mensen zich nu ook realiseren dat er maar één iemand is die dat voor elkaar krijgt en dat is Natascha. Dus lieve schat, dank je wel mop dat je jezelf elke dag weer wegcijfert en dat je elk moment van de dag klaar staat voor ons. Ik zie en merk dat je het zwaar hebt en ik maak het je ook niet makkelijk. De meiden maken het ons niet altijd even makkelijk, maar het komt goed mop. Onze tijd gaat komen. Ik ben je voor eeuwig dankbaar wat je allemaal voor mij en voor mijn meiden doet! En ik gun je dat binnenkort een dagje weg durft en je gewoon die trip naar Oostenrijk kan maken waar je zo naar uitkeek. Love you mop! Don't give up!