De kanker is dus terug...

Sinds woensdag 26 november 2025 weten we dus dat de kanker terug is. Naast het enorme gat van de vorige tumor is nu een kleine pit te zien. Een bericht wat 9 jaar op zich heeft laten wachten, maar waar ook wij niet aan ontkomen zijn. Je weet dat het komt, maar ergens hoop je toch dat jij diegene bent waar het nooit meer terugkomt. Natuurlijk... naïef, maar toch...  

En nu, twee dagen later, lijkt het nieuws te gaan landen. Ik merk dat ik onrustig word. Veel vragen en veel gedachten. Zou dit het begin van het einde zijn? Hoe realistisch is het dat ik nog 15 jaar rondloop hier? Hoe realistisch is het dat ik mijn meiden op zie groeien, naar school zie gaan, verkering zie krijgen enz.? Het is niet te doen om hierover na te denken. Ik probeer dat ook niet te doen en me op andere dingen te focussen, maar alles kost moeite. Niks gaat vanzelf. En ik voel me schuldig. Schuldig naar Natascha, naar mijn meiden, naar mijn ouders, naar de mensen die klaar voor ons staan en naar de mensen die ons helpen met klussen. Ik voel me schuldig omdat ik degene ben waarom zij een stap harder moeten lopen. Omdat met name Natas en de meiden het als eerste merken als ik een rotdag heb, moe ben of als alles te veel is voor me. Met name Natas houdt rekening met me, probeert me te ontzien en wil me overal bij helpen. Maar dat vind ik zo lastig he... ik zou haar zo graag een normaal gezinsleven willen geven, maar ik ben de storende factor daarin. En dat spijt me zo... het spijt me zo dat ik ziek ben en niet meer die zelfverzekerde 'stoere’ en nuchtere gast ben. En zeker omdat ze al jaren worstelt met haar PTSS. Dat lijkt zo voor anderen vaak niet aanwezig, maar dat is het dagelijks. Het spijt me echt zo dat mijn ziekte daar nog even bijkomt. 

Net zo spijt het me dat ik niet de vader kan zijn die de meiden verdienen. Ik kan niet oneindig met ze stoeien, voetballen of verstoppertje spelen. En ik baal zo van het idee dat ze dit proces van dichtbij mee moeten maken en dat ik geen ‘echte’ papa meer kan zijn voor ze. Sorry lieve meiden... ik had het ook graag anders gezien, maar de natuur heeft mij hiervoor uitgekozen. Kennelijk ben ik toch sterk genoeg om dat te doen. En dat ga ik jullie laten zien! 

Ik voel me ook zo schuldig naar mijn ouders, want ze maken zich zoveel zorgen en zijn zo ongerust over mijn gezondheid. Ze zijn bijna 80 en de kans dat ze mij in een kist wegdragen is gewoon groot. En dat spijt me zo... het is niet oké als ouders hun kinderen overleven. Sorry pa en ma.… ook dat had ik graag anders gezien en jullie deze ellende bespaard. Maar ik kan het niet veranderen... 

En dan de mensen die voor ons klaarstaan, ons helpen met de zolderverbouwing, eten voor ons maken, op de meiden passen, met ons meedenken, hun eigen planning aanpassen zodat ze er voor ons kunnen zijn. We zijn jullie enorm dankbaar, echt waar, maar het spijt me zo dat jullie dat moeten doen.  

Ik kan eigenlijk nergens over nadenken en het lukt me gewoon even niet om positief te zijn, om door te gaan en om sterk te zijn. Maar het leven gaat wel gewoon door. Niks en niemand houdt er verder rekening mee. Dat is soms best lastig en onwerkelijk. Ook al besef ik dat dat heel logisch is. Wat deed ikzelf na het het horen van slecht nieuws over of na het overlijden van familie, bekenden en collega's? Juist... ik ging door met leven, want zo is het nou eenmaal geregeld. Het hoort bij het leven. Het is ook goed.  

Woensdag worden we gebeld door de neuroloog. Dan horen we wat de mogelijkheden zijn. Het meest logische lijkt voor nu of een operatie of wachten op goedgekeurde medicatie. Dat gaat op z'n vroegst na de zomer van 2026 zijn. De farmaceut wil namelijk zoveel mogelijk geld zien voor het medicijn en rijk worden over de rug van (ongeneeslijk) zieke mensen. Wacht maar tot ze zelf ziek worden of hun geliefden. De overheid/ zorgverzekeraar wil het zo goedkoop mogelijk voor de patiënten aan kunnen bieden. Dat duurt gewoon zeker een half jaar tot ze daaruit komen. Een kudo voor de overheid/ zorgverzekeraar dan maar!  

Ga ik dit verhaal toch positief afsluiten. We gaan niet opgeven, we komen weer terug en jullie zijn nog niet van ons af! We gaan onze therapie, het hardlopen/ (ultra)trailrunnen weer oppakken als dat lukt. En we gaan kijken hoe we al dan niet met hulp een zo normaal mogelijk leven kunnen gaan leiden.  

Zodra we meer weten zullen we dit delen!