Leersumse Veld Ultratrail

Zaterdag 27 september 2025 was de bovenstaande ultra georganiseerd door Trailrunningeu / Trail Events. Voor mij de derde ultra op de planning van dit jaar. Na deze ultra zou ik er nog maar één moeten lopen van deze organisator om aan het eind van het jaar de bronzen medaille van de DUS25 (Dutch Ultra Serie 2025) te krijgen. Een tof concept, verzonnen door de organisator.

En deze derde ultra was weer een hele andere dan de vorige zo bleek. Het begon al bij de voorbereiding op deze trail. Die was er namelijk niet... Een week of 8 hiervoor kreeg ik last van een achillespees, dan wel de directe omgeving daarvan. Ik schroefde mijn wekelijkse kilometers terug tot nihil en probeerde uit te vinden hoe ik hiermee om moest gaan. Ik deelde een story op Instagram en ik kreeg aardig wat reacties van andere lopers die ook last hadden gehad van een achillespees. Ik probeerde er ook over te lezen op internet en door een geplande vakantie kon ik ook niet meer naar een fysio. Ik besloot daarom om op vakantie een aantal rustige runs te maken. 

De achillespees is de sterkste pees in een menselijk lichaam, maar wel heel slecht doorbloed. Daardoor hersteld een blessure veel trager dan in een spier. Het moet dus eigenlijk doorbloeden om te kunnen herstellen. En dus moet je het eigenlijk belasten, maar niet teveel want dan kan je het eigenlijk alleen maar erger maken. Dus waar doe je dan goed aan? Ik had gelezen en kreeg van anderen ook te horen dat je zo vlak mogelijk moest lopen en dat de pijngrens niet boven 3 van 10 zou mogen zijn tijdens of na het lopen. Dat bleek nog een hele opgave aangezien we onder andere in het Zwarte Woud en in Oostenrijk op vakantie gingen. En hoe vlak ik het ook probeerde, het werd niet minder en in Duitsland ging het op een gegeven moment zelfs steken. Ik was heel bang dat de pees gescheurd was of iets dergelijks. Na contact met een fysio waaraan ik mijn klachten omschreef was het volgens hem geen scheur in de pees. Het advies: Niet meer hardlopen en zo mogelijk actieve rust pakken. 

Zo liep ik geen kilometer meer tot we weer terug waren van vakantie. De dag erna kon ik naar de fysio voor een echo. Daar bleek inderdaad dat de achillespees zelf nauwelijks tot geen schade had opgelopen, maar het vetbed (kussentje tussen de pees en het bot) eronder wel. Er was een ruptuur te zien. Het kon een scheurtje of een breukje zijn. Een blessure die deze fysio nog niet eerder gezien had. Ze durfden dan ook geen uitspraak te doen over het herstel hiervan. Joehoe, dat heb ik weer...

Maar er was ook goed nieuws... de pees leek intact en de rust had me goed gedaan. Ik kon wel een testloopje doen, want ze begrepen inmiddels dat ik toch wel graag die ultra wilde lopen. Maar of dat nou echt handig was.... 

Twee testloopjes en een behandeling bij de fysio en dan zou ik zelf moeten beslissen of ik wel of niet zou gaan. De fysio liet het bewust aan mij, want hij snapte na mijn verhaal aangehoord te hebben dat het lopen voor mij echt belangrijk is. Super fijn!

De testlopen gingen goed en ik liep deze pijnvrij. De reactie was beide keren hetzelfde, namelijk licht gevoelig maar geen pijn. De behandeling deed eigenlijk meer pijn dan het rennen...

Ik besloot de dag voor de ultra om te gaan lopen en om wel zien waar het schip zou stranden. En zodoende begon ik aan mijn derde ultra van dit jaar. Amper gelopen en dus herstellende van blessureleed. Bij de startlocatie kwam ik een aantal bekenden tegen en dat is altijd leuk! Even bijkletsen en een soort van gevoel van 'thuiskomen' krijgen.

Nadat Chris van Beem ons 'weggeschoten' had liepen we in een lang lint over het parcours richting de Leersumse Plassen. Ik liep ergens halverwege en voor en achter een trein van lopers. Het leek wel drukker dan bij de vorige ultra's. Het duurde tot de eerste verzorgingspost op 15 kilometer om wat meer alleen te kunnen lopen. Ik vind dat zelf altijd fijner. Leiden in stilte is wel wat me beter afgaat dan steeds praten met iemand.

En het belangrijkste... ik voelde niks van mijn blessure! Dat gaf wel vertrouwen en ook de tweede verzorgingspost op 31 kilometer haalde ik zonder dat ik iets voelde. Wel merkte ik dat mijn lijf wat vermoeid raakte, maar dat was niet zo gek natuurlijk. De hoogtemeters wandelde ik daarom steevast omhoog om het mogelijke moment van last krijgen uit te stellen. Dat lukte me tot kilometer 36. Er waren wat gedeelten met mul zand geweest waar ik wel echt mijn pees & co voelde. Geen pijn, maar wel gevoelig. Ik besloot om meer te gaan wandelen en hoopte dat het bij gevoelig zou blijven. 

Dit ging prima tot ongeveer 6 kilometer voor het einde. Toen merkte ik dat mijn lijf echt moe was en dat de koek wel op was. Het lukte niet meer om te eten en ik werd een beetje misselijk. Het omhoog wandelen deed inmiddels gewoon zeer in mijn liezen, bovenbenen en onder mijn voeten. Het bleef voor mijn gevoel ook maar omhoog gaan en ik merkte dat ik in mezelf zat te vloeken. Elke stap deed eigenlijk zeer, maar gek genoeg niet op de plek waar ik een blessure had.

Ik werd op een gegeven moment ingehaald door iemand en die vroeg of ik het nog leuk vond. Ik zei dat ik er zeker nog zin in had en dat ik aan het genieten was. Ik keek daarna even om me heen en besefte me dat ik eigenlijk niks te klagen had. Ik kon inderdaad genieten van de omgeving en van het feit dat ik iets aan het doen was wat ik het liefste deed: een activiteit in de buitenlucht en ook nog eens in het groen! En ineens leek het parcours niet meer omhoog te gaan, maar de afdaling leek ingezet. Dat was ook letterlijk zo trouwens, want de hoogtemeters leken voorbij op het profielplaatje. Ik had een boost gekregen en kon weer rennen. Ik besefte me dat ik deze ultra gewoon zou gaan finishen en dat gevoel gaf me nog meer energie. Ik moest bij het oversteken richting de finish wachten op een passerende auto en heb daarna het laatste stukje gewandeld. Eenmaal op het vakantiepark waar de start en finish waren kon ik weer rennen. Ik liep over inmiddels bekende stukken van het park en hoorde de finishbel die werd geluid door een andere finisher. Nog een paar meter en dan zou daar de finish zijn. Binnen de 6 uur luidde ik de bel en besefte me dat ik net mijn pittigste  ultra tot nu toe uitgelopen had. Pijn in mijn gestel, maar wel uitgelopen! Opgeven was vandaag geen optie en dat zal het in de toekomst ook niet zijn! Ik ervoer maar weer is dat een lichaam tot meer in staat is dan men soms denkt. Ik moest even bijkomen en werd opgevangen door bekenden uit de crew, maar eenmaal in de auto was ik toch wel trots op het feit dat ik deze ultra gefinisht was en nog in de race was voor de bronzen dus25 medaille!

Op naar de vierde en laatste ultra van deze organisator, de Lage Vuursche Ultratrail over 4 weken!