Wandelen voor stichting STOPhersentumoren

In 2024 was één van onze doelen om een lange wandeling te maken voor de stichting STOPhersentumoren. Voor het KWF hadden we een hardloopevent georganiseerd en ik liep voor hen de marathon van Rotterdam om vervolgens deel te nemen aan de Roparun (ook voor het KWF). In 2016 had ik al deelgenomen aan de Alpe d'Huzes waarvan de opbrengst ook naar het KWF was gegaan.  

Het leek ons nu mooi om iets te doen voor een ander doel, een doel wat veel specifieker was en dichter bij ons stond en staat, een doel voor alleen hersentumoren. Deze stichting kende ik al sinds 2012, het jaar waarin ik gediagnostiseerd werd met een hersentumor. Ik kreeg destijds een boekje, bedoeld voor als ik ooit kinderen zou krijgen. Daarin stond op kinderniveau uitgelegd en getekend wat het inhoudt om een hersentumor te hebben en om daaraan geopereerd te worden: Casper en het gemene spookje. 

Al vrij snel bedachten we dat het van of naar deze stichting moest zijn. Het Erasmus MC werd het andere punt. Het eerste idee was om vanaf de stichting naar het EMC te wandelen, dus van ver weg richting huis. Maar ergens leek ons dat niet logisch. We wilden geld ophalen voor de stichting en dan loop je er juist vandaan. En ons leek het Prinses Maxima Centrum ook een mooie locatie om langs te lopen. Maar op dat moment was Jeroen van Veen (de sponsorloper) al een tijd bezig om geld daarvoor op te halen en dat liep behoorlijk goed. Hij had ook een goed verhaal bij het PMC, want zijn zoontje was daar gedurende zijn ziekteproces kind aan huis. Wij hadden dat niet dus voor ons zou die route niet de meest logische zijn en daarom werd het een wandeling vanaf het Erasmus MC naar de stichting STOPhersentumoren in Driebergen. De wandeling zou zo'n 70 kilometer zijn en daarvoor moesten we wel even trainen. En ook geld genereren natuurlijk.  

De keuze viel op bedrijven. We stuurden tientallen, misschien wel meer dan honderd mails naar net zoveel verschillende bedrijven. Het idee was dan dat als ze onze wandeling sponsorde wij met hun logo op een shirt zouden wandelen. Uiteindelijk kregen we 21 bedrijven zo ver om ons te sponsoren. Daarnaast kwamen we meerdere keren 3 weken lang in de emballagezuil van de plaatselijke Albert Heijn en 3 maanden aaneengesloten bij één van de lokale Jumbo's. We verzamelden lege flessen en blikjes in die we inleverde voor contant geld. En het tofste: we kregen dankzij de lokale IJsselbrouwerij ons eigen bier op de markt! Het frisse, maar stevige blonde bier kreeg de naam van ons motto: Follow the Sun. Het hele proces mochten we meemaken. Ingrediënten verzinnen, etiket verzinnen, helpen brouwen, helpen met de flesjes vullen en helpen met etiketteren. En uiteraard proberen om zoveel mogelijk biertjes te verkopen! We hadden uiteindelijk 53 dozen met 24 flesjes. Daarvan hebben wij zelf bijna 40 dozen verkocht! De overige dozen zijn naar vaste verkooppunten van de brouwer gegaan en in pakketten belandt. En zelf hebben we natuurlijk zelf ook nog wat opgekocht. Met andere woorden: alle 1260 biertjes zijn verkocht!! 

Ondertussen waren we druk met de logo's, de route detailleren, mensen vragen om ons te helpen tijdens de wandeling en ik mocht opdraven bij de lokale radiozender om over deze wandeling te vertellen. Superleuk om te doen allemaal!  

We zouden op maandag 21 oktober om 22:00 uur vertrekken om dan dinsdag 22 oktober ergens in de middag aan te komen. En die datum was bewust gekozen: op 22 oktober 2012 hoorde ik dat ik ongeneeslijk ziek was.  

Bij het EMC werden we uitgezwaaid door mijn ouders, broer, schoonzus en specialistisch verpleegkundige Diane. Helaas konden de arts die mij inmiddels 2 keer had geopereerd niet en ook mijn huidige behandeld arts was verhinderd. Helaas, maar des te leuker dat Diane er wel was!  

De wandeling zelf begon in het donker en in de stromende regen. We gokten erop dat het minder zou gaan regenen, maar na nog geen 500 meter waren we eigenlijk al doorweekt. We besloten toch om onze regenbroeken ook aan te doen. Met bakken kwam het naar beneden en het was serieus koud daardoor. We wandelden over de Westblaak richting Oostplein om vervolgens naar de Maasboulevard af te slaan. Deze liepen we helemaal uit tot aan het Capelseplein. De regen viel onophoudelijk uit de hemel. Regen, regen en nog is regen. Om moedeloos van te worden. De temperatuur werd er ook niet beter op. We hadden het koud en onze handen waren bijna gevoelloos. We vervolgden onze wandeling richting Krimpen aan den IJssel. Daar zouden we Joost appen, want dan zou hij koffie gaan zetten en onze kant op komen. Maar door de kou lukte het me gewoon niet om te appen. De telefoon deed allemaal rare dingen en reageerde niet op mijn vingers. Bellen lukte ook al niet. Eenmaal over de Algerabrug in Krimpen zagen we een nisje waar we heel even in stopten. Even geen regen op ons hoofd. En het lukte zowaar om nu wel te appen naar Joost. Inmiddels was het rond 12 uur in de nacht en hij was speciaal wakker gebleven om voor ons koffie te zetten.  

Ik zag op mijn horloge binnenkomen dat hij koffie ging zetten en er dan aankwam. Hij zou ons tegemoet komen fietsen via de route die we vooraf besproken hadden.  

Inmiddels liepen we richting de golfbaan van Krimpen aan de Lek. Dit gedeelte was tussen de weilanden door en er was geen lantaarnpaal te bekennen op dit fietspad.  Ineens zagen we een flauw lichtje bewegen: Joost met koffie! We keken er naar uit. Het regende nu iets minder en Joost schonk de koffie in en bleek ook nog koeken te hebben meegenomen. We genoten van de koffie met koek en van Joost z'n aanwezigheid, maar na een kilometer of anderhalf sloegen wij linksaf en ging Joost rechtsaf richting huis. Het was inmiddels weer harder gaan regenen en als verzopen katten gingen we verder. Joost lekker naar bed en wij een nachtje doorwandelen! We liepen vlak langs ons eigen huis en toch hadden we niet de behoefte om te stoppen.  

We liepen vervolgens een paar saaie kilometers langs de N210 richting Lekkerkerk waar we het groengedeelte ingingen. Vanaf daar hadden vrienden van ons een speurtocht uitgezet langs de route. Superleuk bedacht! We kregen van te voren coördinaten door waar we iets zouden vinden. Een zakje met snoep of een code voor een afspeellijst op Spotify. Het was echt leuk om even ergens mee bezig te zijn. Ondertussen liepen we over de fietspaden tussen de bomen en weilanden door, op naar de kaasboerderij Schep. Daar zouden we wat kaas voor onderweg krijgen van Rianne, de boerin van de boerderij. Vooraf hadden we al contact gehad over deze wandeling en dit bedrijf was één van onze sponsoren. We wisten dus dat op dit tijdstip, rond 02:00 uur, Rianne wakker zou zijn. Na een korte stop kregen we heerlijke kaas mee voor onderweg en we liepen verder richting Koolwijk, Schoonouwen en Vlist. Rond Schoonouwen stopte het eindelijk met regenen en toen we de provinciegrens overstaken naar Utrecht, verscheen er een schitterende sterrenhemel boven ons. Super helder en zo bizar veel sterren! Er was ook nog een vallende ster zichtbaar en dit gaf ons energie om de koude nacht verder in te gaan. Onze volgende stop zou pas rond 07:00 uur zijn bij IJsselstein. Mijn broer zou daar met koffie staan en een stukje meewandelen.  

Via Polsbroek, Polsbroekerdam en Benschop liepen we richting IJsselstein. Vlak na Benschop stond hij ons op te wachten. Heerlijk! Deze koffie hadden we nodig! De vermoeidheid viel opzich nog wel mee, maar de lange en saaie weg via de hiervoor genoemde dorpen waren wel pittig. Het woon-werkverkeer was inmiddels ook weer op gang gekomen. Nadat broer Jacco tot aan IJsselstein mee was gelopen, liep hij terug naar zijn auto om naar zijn werk te gaan. Wij vervolgende onze weg door IJsselstein heen naar Nieuwegein toe. We liepen dwars door Nieuwegein richting het knooppunt Lunetten. We hadden van andere vrienden een enveloppe gehad met daarin een aantal kaartjes waar vragen op stonden. Voor het geval we uitgepraat waren en nog niet op de eindbestemming waren. We openden in Nieuwegein deze enveloppe en stelden elkaar een aantal van de vragen. Grappig om te doen! In Nieuwegein waren we ook getuige van een mooie zonsopkomst. Het was nog steeds wel koud, maar de voorspellingen voor vandaag waren goed. Veel zon en een stuk warmer en droger dan de dag ervoor. We kwam inmiddels langs de A12 te wandelen en passeerden Fort Vechten. We vervolgden deze parallelweg richting Bunnik en de vermoeidheid begon nu wel echt voelbaar te worden. Mijn ouders zouden de volgende stop zijn. Zij zouden met Soof, onze jongste dochter op een parkeerterrein in Odijk staan met soep. We hadden van tevoren uitgerekend dat dit op ongeveer 65 kilometer zou zijn. Dan zouden we nog maar 5 kilometer af moeten leggen en dan waren we er gewoon! Nog even volhouden dus. 

Terwijl we langs de A12 liepen en het benzinestation passeerden reden mijn ouders langs. Ze zagen ons op het allerlaatste moment en dat gaf ons wel motivatie om door te gaan. Natascha had het inmiddels goed zwaar gekregen en voelde zich niet heel fit meer. Haar energie daalde en ze werd witter en witter. We besloten even een blikje Cola te drinken en wat te eten. De tocht werd toch wel pittig nu voor haar. Gelukkig sloeg het aan en we liepen inmiddels stilzwijgend verder langs de A12. Net voor Odijk kwamen de ouders van Natascha ons tegemoet rijden. Zij hadden ons zien wandelen en waren er gelijk afgegaan. Pip, onze oudste dochter, zat bij hen achterin en we hadden niet gedacht hun voor de finish te zien. Zij zouden bij de stichting op ons wachten. Even een emotioneel moment voor iedereen. Maar we moesten door, want lang stilstaan was niet prettig voor de beenspieren. De kilometers tikten langzaam weg. 64..... 65..... 66.... 

Huh 65? Daar zouden mijn ouders staan toch? Toch niet dus.... mijn pa had me al gebeld dat ze niet konden staan op de bedachte locatie en ze stonden net een stukje verder langs de route. Prima! 65 kilometer werd 66,5 kilometer. 1500 meter verder, maar wat kan dat dan ver zijn dan ineens.... het leken wel kilometers! De soep smaakte ons heel goed en het zout gaf ons een lekkere boost voor de laatste 3,5 kilometer! 

We hadden het allebei zwaar en verlangden naar de eindstreep. Die soep gaf ons energie en we besloten steeds een stukje te gaan dribbelen. Even 100 meter dribbelen, dan weer wandelen, 100 meter dribbelen en weer wandelen. Zo hielden we het tot Driebergen vol. We kwamen langs de snelweg uit bij het grote en bekende politiebureau van de Landelijke Eenheid. Daar moesten achterlangs om vervolgens via een paadje op de Hoofdstraat uit te komen. Dan was het rechtsaf en nog een paar honderd meter. Inmiddels liep ik een beetje mank door wat steken in de rechterknie. We waren er allebei wel klaar mee geloof ik haha.  

Maar toen was die eindstreep er toch! Na 70 kilometer en 14 uur en 26 minuten kwamen we aan bij de stichting STOPhersentumoren. Pip kwam ons tegemoet rennen met de ouders van Natascha. We kregen een dikke knuffel en een medaille omgehangen. Een paar meter verder naar rechts en daar stonden dan mijn ouders met Soof en de oprichters van de stichting Klaske en Nico. We made it! We kregen van Klaske bloemen en een heuse medaille van de stichting! Walk for brains. Heel leuk! 

Klaske had een heerlijke lunch gemaakt en daar in de tuin konden we even zitten en rustig wat eten en drinken. Heerlijk! Het zonnetje scheen en we kletsten honderduit over de tocht, over het huis en over hersentumoren. Nico is zelf ook gediagnostiseerd met meerdere hersentumoren. Zo kletsten we wat af. Na een tijdje overhandigden we een cheque van 7.750 euro aan Klaske en aan Nico 6 van onze eigen biertjes. Nog terwijl we daar waren doneerde iemand nog 50 euro waardoor het dus 7.700 euro werd. We waren echt trots op dit bedrag en heel blij dat deze tocht erop zat. We kletsten nog wat na en uiteindelijk vertrokken we voor de spits weer richting huis. Moe, maar voldaan. Even de voeten rust geven... en dan weer wat nieuws verzinnen!