In de agenda stond zaterdag 24 mei 2025 omcirkelt... de UHUT 100 zomer stond in de planning! Niet de 100 kilometer, maar voor mij nog even de 50 kilometer. De tweede ultra van het jaar en ook de tweede voor de DUS2025 serie voor de bronzen medaille.
De voorgaande twee ultra's had ik mij een keer voorbereid door 12 weken van tevoren specifieker te gaan trainen en de laatste kwam vrij last minute waardoor ik nog 4 weken had om me voor te bereiden. Deze wilde ik voorbereiden door veel meer kilometers te maken korter voor de ultra. Dus liep ik de weken ervoor meer kilometers, meer duurlopen en meer hoogtemeters. De twee weken voor de UHUT elke woensdag een marathonafstand met mijn vriendin Natascha. Een keertje naar haar ouders en een keer naar Mike Tesser en zijn vrouw. Even een bakkie en daarna met het OV weer terug naar huis. Ik merkte dat de tweede marathon al makkelijker ging dan de eerste. En ook de overige trainingen die ik daarnaast deed voelde goed. Ik voelde me sterk en ontspannen. Ik ging daardoor met zelfvertrouwen richting deze ultra.
De start was deze keer wat eerder dan de overige ultra's van Trailrunningeu/Trail events. 07:30 in plaats van 09:0 uur. Dat werd dus een kort nachtje... en zeker omdat ik gevraagd was om vooraf te helpen met het uitdelen van de startnummers en trackers van de deelnemers aan de 100 kilometerafstand. Ik was de dag ervoor al naar onze caravan gegaan en sliep in de buurt dus dat was geen probleem! 04:30 uur de wekker en om 05:15 uur richting Leersum. Beetje ouwehoeren, bakkie koffie erin en de trackers aanzetten. Vanaf 06:00 uur konden deelnemers hun nummer ophalen en voor die tijd waren de eerste er al.
Nog even helpen met de deelnemers veilig de doorgaande weg overkrijgen en dan snel mezelf gereed maken voor mijn start. Racevest aan, startnummer opspelden, nog een banaan naar binnen werken en de gpx route opzoeken. En op naar het startvak. Chris hield nog even een kort praatje en 'schoot’ ons weg.
Ik had me voorgenomen de geleerde lessen van de vorige lange duurlopen en ultra's in deze toe te passen. Dat toepassen in de praktijk wil nog wel eens lastig zijn als je met een groep gelijkgestemden het bos door rent. Maar het zou voor mij al bij de start beginnen. Rustig starten, versnellen kan altijd nog maar dat is helemaal niet belangrijk. Rustig starten, niet op laten jagen en niet achter anderen aan gaan. Eigen tempo, zo snel mogelijk in die bubbel zien te komen. De eerste paar kilometer was het redelijk wat singletrack en liepen we geregeld in een treintje. Het duurde een paar kilometer voor ik wat meer ruimte had en vanaf kilometer 8 kwam ik redelijk alleen te lopen. Dat vond ik eigenlijk wel lekker en ik kwam er ‘een beetje in’. Met mijn eigen gedachten liep ik de kilometers weg en dat voelde heel goed. Het lijf voelde sterk en ik paste nog een geleerde les toe: op tijd en met regelmaat eten en drinken. Ik zat er zo lekker in dat ik de eerste VP over wilde slaan. Maar ik wilde toch mijn buff wegstoppen en een broodje pakken dus ik besloot te stoppen. Ik vroeg Patrick mijn broodje te pakken en de buff weg te stoppen en ik wilde zo snel mogelijk door. Snel die bubbel weer in. Ik ging de bocht om en zag Sam staan. Hij maakte foto's van de deelnemers. Ik was hem net voorbij toen er links uit de flank op hoge snelheid een ree kwam aanrennen. Met grote sprongen vloog het dier een meter of 3 voor me langs en verdween rechts in de bossen. Ik schrok wel even, maar kon er al snel van genieten. Puur natuur! Ik kom tenslotte in het natuurlijk habitat van die ree en bedacht me dat ook dit iets moois van trailen is.
Ik kwam vrij snel weer in mijn bubbel en liep echt lekker. De volgende VP stond ergens rond de 31 kilometer en daar was ik vrij snel voor mijn gevoel. Daar wel even mijn water bij gevuld, een stuk sinaasappel en een mars gegeten en weer door. Normaal loop je altijd wel met anderen na zo'n VP, maar ik liep eigenlijk gelijk weer alleen. Top! Inmiddels was ik de eerste deelnemers van de 100 voorbijgelopen en op kilometer 35 liep er een groepje. Op één of andere manier raakte ik uit mijn focus en voelden mijn benen 'zwaar'. Ik moest echt wandelen, want mijn benen wilde niet meer. Shit dacht ik... toch te veel geweest die marathons? Heb ik genoeg gegeten en gedronken? Ik liep inmiddels met 2 deelnemers van de 100 steeds om en om. Ik vroeg na enige tijd aan 1 van hen of hij mijn broodje kon pakken uit mijn racevest. Misschien was dat het wel. Het witte broodje met vruchtenhagel deed het goed en ik heb daarna nog een stuk gewandeld. Ik bleef nadenken over waarom ik nou ineens die zware benen ervaarde. Eigenlijk tot het moment dat ik me afvroeg waarom ik dit ook alweer deed... Ik vind dit dus gewoon leuk! Buiten zijn, in het groen, beetje pijn lijden en afzien op z'n tijd, grenzen verleggen als dat kan en een dikke middelvinger naar m'n kanker. Fuck jou!
Maar ook bedankt, want je motiveert me gelijk weer om te gaan rennen. En vanaf kilometer 37 ging het weer een stuk lekkerder. Het tempo was weliswaar iets minder en de pittige klimmetjes moest ik dan wel wandelen, maar ik kwam weer helemaal in m'n bubbel. Ergens rond de 41 of 42 kilometer stond de laatste VP waar Joey mijn sportdrank aanvulde en ik van Patrick een bouillon kreeg. Dat was wel serieus lekker en ik had het ook wel nodig. Het regende inmiddels al een tijdje dus dit kon ik wel gebruiken. Nog een kilometer of 10 en dan waren we er weer. Ik stopte nog snel een bounty in mijn mond, een mars en snicker in mijn vest en lets go. Snackie voor onderweg!
Na een paar honderd meter liep ik Tim voorbij en bleef bij hem lopen. Hij liep zijn eerste 100 en het was wel even leuk en gezellig om al kletsend wat kilometers af te leggen. 4 kilometer voor het einde moest hij wandelen en ik besloot door te lopen. Nadat ik nog snel die mars en snicker wegwerkte kwam ik vrij snel weer in mijn ritme en genoot van de laatste kilometers! Wat ging dit lekker zeg, ook zeker mede door de schitterende route liep ik echt mijn soepelste 50 tot nu toe! Mijn horloge zoemde bij de 50 kilometer: 4 uur en 56 minuten. Onder de 5 uur was me nog niet eerder gelukt! En met dat gevoel liep ik de laatste ruim 2 kilometer naar de finish waar ik zeer voldaan aankwam. Na het luiden van de bel kreeg ik van Rens de medaille omgehangen. Ik leverde gelijk de tracker in en stond nog even te kletsen met Chris en andere deelnemers en crewleden. Vervolgens ben ik af gaan hangen en heb ik droge kleding aangetrokken om daarna met een blij, voldaan en dankbaar gevoel naar de auto te lopen.
Deze ultra zal ik niet snel vergeten. Een schitterende route door het frisgroene bos in combinatie met een sterk lijf en het zelfvertrouwen maakten dit een topeditie! En ook dat het me gelukt was om mijn geleerde lessen toe te passen in deze ultra. Een hele positieve ervaring!
Thuis bleek ik voor het eerste tijdens een trail een bosbewoner mee naar huis genomen te hebben... een teek! Gelukkig had het diertje zich nog niet vol gezogen met bloed en kon het makkelijk verwijderd worden. Wel weer een let op voor iedereen die regelmatig in het bos te vinden is!!
Reactie plaatsen
Reacties