Amerongse Berg Ultra

23-02-2025 - Overberg

Enigszins onverwacht, stond mijn tweede ultra ooit en mijn
eerste ultra van dit jaar op het programma. Onverwacht, omdat ik deze in eerste
instantie niet op mijn lijstje had staan voor dit jaar. We willen voor de bronzen plak gaan en daarvoor moet je vier ultra's finishen gedurende het jaar. Dat is gemiddeld één per kwartaal.
Op de site staat wel dat je er dan één per kwartaal moet lopen, maar ik interpreteerde dat dus als vier in het jaar. Toch maar even contacten met de organisatie en wat bleek... ik had het mis en ik moet er dan toch echt elk kwartaal één finishen. Dat betekende even de planning omgooien en inschrijven voor de Amerongse Berg Ultratrail.

Had ik voor mijn vorige ultra nog 12 weken om me voor te bereiden, waren dat er nu maar 4... Oeps...

Geen paniek, maar gewoon mijn trainingen doen. Wel een lange duur extra erin passen maar verder vertrouwde ik eigenlijk wel op mijn basisniveau van het moment. Qua gezondheid ging het best wel goed dus daar maakte ik me ook geen zorgen om. Ik had er wel vertrouwen in dat ik deze zou finishen.
Op de dag van de ultra had ik hetzelfde gevoel. Niet echt zenuwachtig en met
vertrouwen spelde ik mijn startnummer op. Tracker in het racevest en lekker kletsen met bekenden zoals Jeroen, Yvo en Wouter. Een minuut of tien voor de start werd iedereen naar buiten geroepen voor het praatje van Chris en voor de start zelf natuurlijk.
Na het praatje van Chris werd er een loper naar voren geroepen die alle ultra's gaat
lopen voor het Prinses Maxima Centrum. Hij, Hugo, mocht er even over vertellen
waarom hij dat doet. Als iemand anders iets over kanker vertelt wat dichtbij diegene is gekomen voel ik dat altijd sterk. Ik kreeg kippenvel, zeker toen hij het even moeilijk had.
Heel tof om zo'n mooi doel te koppelen aan zijn ultra verhaal! En ja dat zette me wel
weer aan het denken. Ik blijf toch een zwak hebben om iets te doen voor goede doelen.

Iets over negen uur werden we dan ‘weggeschoten’ door Yvo. Ik startte redelijk
ontspannen en probeerde even in mezelf te keren om in een lekker tempo te komen.
Dat duurde toch wel een kilometer of acht. Het begin is altijd druk en het is altijd opletten waar je loopt. Maar uiteindelijk kwam ik achter een groepje te lopen waar
Jeroen vooraan liep. Prima tempo en ik kwam er zo lekker in. Pace rond de 5:15-5:20 en dat was prima te doen. Dat bleek niet voor iedereen zo te zijn want het groepje dunde na een kilometer of tien al flink uit. Ik kwam uiteindelijk naast Jeroen te lopen en we liepen zo naar de eerste verzorgingspost op 15 kilometer. Ik vertrok net iets eerder en raakte aan de praat met ene Geert-Jan. Die liep wel wat soepeler dan ikzelf en na een kilometer of wat besloot ik om wat rustiger te gaan lopen. Dat voelde weer comfortabel en ik liep vrij gemakkelijk richting de tweede verzorgingspost op 29 kilometer. Het was wel zweten geblazen en ik merkte wel dat ik onderweg niet echt behoefte had om te eten. Maar ergens had ik ook wel een leeg gevoel dus de post was geen overbodige luxe. Ik gooide wat Cola en een bounty naar binnen, maar het leverde me vooral een misselijk gevoel op. Ik begon ook wat tintelingen in mijn handen te voelen, maar dacht dat dit door de warmte kwam en schonk er niet al te veel aandacht aan.

Een paar kilometer na de post zag ik een klein stronkje over het hoofd. Het was zo'n klein rechtopstaand afgebroken stronkje die helemaal tussen de bladeren verscholen stond en onder modder zat. Ik struikelde er overheen, maar bleef overeind. Wel voelde ik een steek in mijn hamstring/bilspier aan de linkerkant. Shit... Dat was een serieuze steek die gewoon zeer deed. Het lukte me vanaf dat moment niet meer om mijn tempo vast te houden en kakte flink in. De steken waren soms echt pijnlijk, zeker als het omhoog liep.
Ik voelde gelijk dat mijn heup en hamstring ook stijf werden. Ai... dat worden dan toch nog 20 lange kilometers...

Ik wisselde het rennen met wandelen af, maar lange stukken rennen lukte niet meer. De misselijkheid kwam ook weer terug en dat voelde heel oncomfortabel. Op deze manier kwam ik toch nog vrij snel aan bij de derde post op 41 kilometer. Daar nam ik echt even tijd om te rekken en strekken, te eten en te drinken. Na een minuut of 10 kwam Jeroen aan bij de post en hij stelde voor om de laatste 10 kilometer samen te doen. Top idee! We wandelde weg bij de post en na een paar honderd meter zijn we gaan rennen. Ik merkte wel dat ik er echt geen tempo in kon krijgen en nadat ik twee saltsticks, een paracetamol en extra water meekreeg van Jeroen kreeg heb ik hem laten gaan. Het tempoverschil was te groot en ik wil niet
iemand anders z'n ultra verpesten natuurlijk. De laatste kilometers waren echt lang en ik was er toch wel klaar mee. Mijn benen werden stijver en stijver en de steken hielden ook maar niet op. Ik twijfelde nog even of het handig was om de route te blijven volgen of dat ik gewoon de kortste weg terug naar de finish moest nemen. En zolang ik twijfel blijf ik gewoon het parcours volgen natuurlijk. En zo tikte de kilometers weg tot 50. Toen kwam ik weer op het gedeelte waar we gestart waren en dat betekende nog maar een kilometer en een beetje. Ik dribbelde zoveel als mogelijk was en probeerde de wandelgedeelten zo kort mogelijk te houden. Zo hield ik het tempo nog enigszins acceptabel en het bijna kunnen ruiken van de finish gaf wel motivatie. Nog een paar honderd meter en dan was ik er. Zie ik ineens Jeroen aan komen rennen. Haha mooi! Hij kwam me ophalen, want dat had hij beloofd zo zei hij. Ja dat had hij inderdaad gezegd! Tof dat hij ook echt terugkwam. Inmiddels nog 200 meter. En zo kwam ik na 5 uur en 4 minuten samen met Jeroen over de finish!
Na de finish even gekletst met Chris, Diane, Yvo en nog met Jeroen natuurlijk. Toch fijn om stoom af te blazen na deze toch wat teleurstellend verlopen ultra. Een ultra die goed begon met veel vertrouwen, maar die ging en eindigde zoals ik niet had gehoopt. Maar dan hebben we dat ook een keer meegemaakt...
Eenmaal thuis toch is even met Natascha de ultra doorgesproken. Ik struikelde
natuurlijk over dat stronkje, maar we kwamen tot de conclusie dat ik gewoon te weinig gegeten had onderweg. Ik had maar één broodje, twee gelletjes en wat cola op in deze 51 kilometer. Daar kwamen waarschijnlijk de misselijkheid en het tintelen vandaan. Mijn spieren kregen zodoende te weinig koolhydraten en elektrolyten binnen, waardoor dat stronkje een grotere invloed kreeg dan wanneer ik wel voldoende en op tijd gegeten had.
Vervolgens heb ik nog even goed gegeten en gedronken en redelijk op tijd naar bed
gegaan. Maandagochtend voelde ik me 100 keer beter. De hamstring en de bilspier voelden nog wel wat stijf, maar geen pijn gelukkig. Met het gevoel een goede les geleerd te hebben op het gebied van voeding tijdens een ultra zijn we weer aan de werkweek begonnen. Toch maar weer op naar de volgende ultra!