Gelderse Poort Ultra

28-12-2024 - Berg en Dal

De Gelderse Poort Ultratrail wordt georganiseerd door Trailrunningeu, in één van de
mooiste gebieden van Nederland, namelijk de bossen en uiterwaarden rondom Berg en Dal, Nijmegen en Groesbeek. Het is de laatste ultratrail van het jaar en voor mij een mooi moment om het loopjaar af te sluiten en om te ervaren hoe het is om deze afstand met hoogtemeters af te leggen.
De ongeveer 12 weken ervoor heb ik geprobeerd om mezelf er klaar voor te stomen. Ik krikte mijn weekomvang omhoog, liep 1 of 2 intervallen per week en deed wat meer langere lopen van minimaal de halve marathon afstand. En omdat er in de 50 kilometer lange trail ruim 800 hoogtemeters zitten, heb ik ook daar een beetje op getraind. Ik liep bijvoorbeeld vanuit huis meerdere keren de Van Brienenoordbrug op en neer, bedwong met Natascha meerder keren de Rotterdamsche Alp, liep met maatje Onno de Hollands Duintrail (31km – 470 m) en solo twee lussen van de Amerongse bergtrail (38,5km – 485 hm). Het enige wat ik eigenlijk niet heb gedaan is krachttraining. Ik voelde al tijdens met name de Amerongse bergtrail dat mijn onderrug en bovenbenen niet meer zo sterk zijn als de jaren hiervoor ondanks dat ik meer kilometers afleg. Maar het verschil is wel dat ik toen wel kracht- en stabiliteitsoefeningen deed en nu nauwelijks. Ik besefte het me
een week of 2 voor de trail en dan heeft het geen zin meer om nog allerlei oefeningen te gaan doen. Ik krijg er meer last van in de zin van spierpijn dan dat ik er voor deze trail wat aan heb. Na deze trail ga ik dat wel weer oppakken, want ik heb het gewoon nodig merk ik.

Zaterdag 28 december was het zover. De wekker stond om 6:00 uur en na een paar
bakkies koffie en wat eten snel de al klaargelegde spullen inpakken. Sportdrank maken, flacons vullen, racevest inpakken, alle het eten en drinken voor onderweg in een tas, kakken en rond 7:00 uur reed ik richting Berg en Dal, toch zo'n 1,5 uur rijden. Bij aankomst gelijk wat bekenden gezien en dat is altijd leuk. Ik liep gelijk eigenaar van Trailrunningeu Chris tegen het lijf en binnen zag ik Onno, Lotte, Yvette en Sam. Even kletsen, huggen, startnummer en tracker ophalen en terug naar de auto om alles te instaleren. Anna, net als ik ook vrijwilliger bij de organisator,  kwam aan en samen liepen we naar binnen.
Nadat we  nog even van de warmte van het Fletcherhotel tot ons namen stapten we met zo'n 300 mensen de kou in. Want koud was het! Rond het vriespunt en
het de gevoelstemperatuur misschien nog wel minder. Het was mistig en dus vochtig en dat maakte het nog wat kouder leek het wel.
Na een praatje van Chris werden we door zijn dochter Lotte 'weggeschoten'. Ik startte samen met Anna en we zagen de snelle lopers, waaronder Onno, meteen afstand nemen van de meute. Binnen de kilometer liepen we met een groepje al verkeerd... 1 iemand ging na het oversteken van de Oude Kleefsebaan naar rechts en iedereen volgde hem of haar. Al snel zoemde er tal van horloges want dat was een 'koersfout’ zoals dat dan bij Garmin heet. Iedereen keek even om zich heen waar we alsnog de goede kant op konden. Al snel zaten we weer op het parcours en vervolgden met de bups de trail.
In de eerste paar kilometers zaten al serieuze hoogtemeters en dat voelde ik wel.
Daarin was ik gelukkig niet de enige. Met Anna liep ik niet te snel en we zeiden ook dat we het rustig aan moesten doen in dit pittige eerste gedeelte. De één na de ander ging wandelend omhoog om krachten te sparen voor de tientallen kilometers die nog zouden komen. Via een gedeelte van de N-70 wandelroute en een stukje Pieterpad (etappe 17) liepen we door Persingen, het kleinste dorp van Nederland. We gingen verder richting Nijmegen door de Ooijpolder om vervolgens een stukje Nijmegen te doorkruisen.
Ergens op een klim raakte ik Anna kwijt en ik zag haar ook niet meer verder achter me lopen. Dan maar alleen door. Hopelijk is ze nog aan het lopen en dan komt ze er wel!
Het is niet haar eerste ultra dus dat komt vast goed. Op kilometer 11 stond de eerste
verzorgingspost (VP1) waar Chris me vroeg hoe het ging. Ik gaf aan dat het lekker ging en liep de post voorbij, verder over de dijk waar ik voornamelijk alleen liep. Langzaam haalde ik een dame bij en later nog wat mannen. Via Ubbergen, Berg en Dal naar Beek om dan weer richting de startlocatie te gaan. De doorkomst bij de startlocatie was rond de 21 kilometer en de startlocatie was inmiddels een VP2 geworden. Ik vroeg daar Yvette om een broodje met ontbijtkoek uit de achterkant van mijn racevest te halen. Inmiddels had ik wel wat trek gekregen. Ik nam nog een paar winegums en ging verder met de lus richting Groesbeek. Yvette vroeg nog of ik voldoende eten en drinken had, aangezien de volgende post 17 kilometer verder was. Daar was ik op voorbereid en ik vervolgde. Al glibberend en glijdend de bossen in.
Ik liep inmiddels in niemandsland en zag geen lopers voor of achter me. Na een paar kilometer zag ik voor me twee lopers waar ik me op focuste. Achter me liep inmiddels ook weer iemand en die kwam snel dichterbij. Het was soms echt magisch in het bos. Hoge bomen, mist en kou. Episch!
Maar rond de 30-31 kilometer kreeg ik het ineens zwaar. Ik had het ontzettend koud en had moeite om te blijven rennen. Ik moest nog even dus ik ben regelmatig gaan
wandelen. Zeker omhoog was het pittig. Het glibberen en glijden bleef met grote
regelmaat terugkomen en dat was soms ook even pittig. Ik voelde pijntjes en bedacht me dat ik er dan toch nog niet klaar voor was. Ik zei mezelf dat ik dit moment later in de trail verwacht had en niet nu al. Gelukkig was er ook een stemmetje die zei dat dit mijn eerste ultra was, dat het koud was en dat dit een 0-meting was. Zo is het! En door maar weer. En zo ging het door tot aan VP3. Even mijn ijs- en ijskoude handen opwarmen met wat warme thee, een mars naar binnen werken en wat zoute pinda's. Er was een lus van ongeveer 5 kilometer uitgezet en daarna zou je weer bij deze VP komen. Nog wat motiverdende woorden van de crew en let's go dan maar. Met kippenvel van de kou weer het bos in, de trails op. Eerst wandelen en na een paar honderd meter toch maar dribbelen om uiteindelijk weer rennen. Heel snel ging het niet meer, maar ik ging vooruit. Het lusje was wat verwarrend af en toe, of beter gezegd de GPS had wat moeite en meerdere keren moest ik even goed kijken waar ik nou heen moest. Ik was niet de enige die wat zoekend rond stond te kijken en dat maakte het dat er een groepje ontstond. Ik besloot een beetje achterin het groepje te gaan lopen, omdat ik mijn eigen
tempo wilde lopen en me niet opgejaagd wilde voelen. Ik was er nog niet hè.
Aangekomen bij VP4 was ik op 42,5 kilometer. Nog 10 te gaan! Ik had het nog steeds
koud en vroeg nog een bakkie thee. Een mars, snicker en nog meer zoute pinda's en ik moest maar weer.
Potverdorie dat worden lange kilometers als ik het zo koud blijf houden dacht ik nog. Gelukkig kwam ik er weer in en ging het lopen weer een stuk beter. Langzamer dan in het begin, maar dat was te verwachten. De kilometers, en vooral de hoogtemeters, gaan dan toch tellen kennelijk. Het gedeelte waar ik liep, richting de Muntberg (92 hm), was wel echt mooi. Sowieso was het echt wel een heel mooi gedeelte waar ik de laatste 20 kilometer had gelopen. De kilometers tikte langzaam maar zeker weg en ik kwam steeds dichter bij de finish. En eigenlijk ging het best wel weer lekker. Ik had het minder koud gekregen en ik kwam er goed doorheen. 48km... 49km... en daar was de 50km.
Mooi moment vond ik. Nog 2,5 kilometer. Let's go! Maar potverdorie.... willen die benen ineens niet meer rennen... kom op zeg... wat is dit nou... Dat was toch niet fijn. Maar wandelen brengt je ook dichterbij het doel bedacht ik me. Ik herkende het gedeelte waar ik liep van een eerder bezoek aan dit gebied en wist dat het echt nog maar een kilometer was of iets dergelijks. En na weer wat hoogtemeters zag ik ineens op mijn horloge een finishvlaggetje met daaronder 750mtr. Lekkerrr! Laatste stukje glibberen en glijden dan maar. Vlak voor de finish, al bij het hotel moest je nog een grasveld flauw schuin omhooglopen. Maar door de modder gleed ik weg en verrekte nog bijna mijn lies in de laatste 200 meter. Dat zou een grap zijn geweest zeg. In het zicht van de haven alsnog zinken... Al glibberend en wegglijdend omhoog waar de eerste toeschouwers stonden te klappen. Een dame met een soort toeter blies me de laatste 50 meter door en daar was de tent met de bel. Niet bellen is niet gefinisht dus dingdong!
Binnen na 52,4 kilometer en 900 hoogtemeters. 5 uur en 36 minuten als eindtijd.
Ik kreeg van Onno en Chris een high-five en van Sam de medaille omgehangen. Bam! Mijn eerste ultra gewoon gefixed. Eindelijk... jaren later dan een eerdere planning maar nu dan toch! Fuck die kanker, wat vet dat ik dit nog kan! Even een colaatje naar binnen, wat snoep en de tracker inleveren. Ik stond even mezelf in te praten dat ik het toch maar geflikt had en dat dit wel echt een lekker gevoel is, ondanks de pijntjes in de benen en tenen. Zegt Chris ineens: “Gaat het goed? Je bent er stil van!” Haha ja ik was even stil inderdaad. Ik voelde in mijn lijf dat ik een flinke inspanning had geleverd en ik keer dan altijd in mezelf. Lijden in stilte? Nagenieten van de inspanning? Een combinatie daarvan? Even beseffen dat ik eindelijk een ultra heb kunnen finishen in ieder geval!

Maar ik moest ook aan Natascha denken. Zij had er ook in ieder geval één gefinisht
moeten hebben, maar dat mocht niet zo zijn helaas... haar ultra komt snel!
Ik stond wat te kletsen met wat andere lopers en crewleden en na iets van een
kwartiertje later zag ik ineens Anna binnenkomen. Ze had het zwaar gehad, voelde zich al dagen niet helemaal top, maar ook zij heeft het gewoon gefixed. Ze zei bijna gelijk dat ze mij echt niet bij kon houden en dat mijn rustig aan te snel voor haar was. Gelukkig heeft ze zich aan haar eigen snelheid gehouden en heeft ze niet geprobeerd om dan mee te lopen. Gewoon goed gedaan zeiden we tegen elkaar, gevolgd door een high-five en een kleine knuffel. Snel de lobby van het hotel binnen om een beetje op te warmen, want de kou kroop snel weer het hele lijf in. Daar weer wat kletsen met andere lopers en met een fotograaf. Altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Na een bakkie koffie, een laatste praatje met Chris, maar richting de auto om daar de blubberschoenen te verruilen voor schone slippers. Verwarming op 24 graden en snel richting huis!

Eenmaal thuis bleek uitstappen toch wat minder soepel te gaan dan dat het voor de
trail het geval was. Ik voelde mijn bovenbenen die inmiddels van het lange stilzitten
redelijk stijf geworden waren. Kolere... die voelde ik wel.... de trap op en af bleek ook een ander verhaal te zijn dan voorheen. Maar ik bedenk met bij elke, soms pijnlijke stap, dat het me dit dubbel en dwars waard was!! Op naar de volgende ultra!!