Mijn marathon voor het KWF

Eind 2023 zag ik een advertentie voorbij komen op mijn Instagram over de marathon van Rotterdam 2024. Het was een advertentie van het Koningin Wilhelmina Fonds, beter bekend als het KWF. Je kon de marathon lopen en dan geld ophalen voor deze stichting. In eerste instantie was ik door gescrold, maar het bleef wel in mijn achterhoofd zitten. Uiteindelijk zei ik tegen Natascha dat het me eigenlijk wel een mooi doel vond om voor te gaan. Na kort overleg besloot ik me in te schrijven.  

Mentaal zat ik niet in een hele goede periode. Ik had het mentaal pittig na de geboorte van Soof en worstelde behoorlijk met het feit dat ik ongeneeslijk ziek was geworden. Misschien zou het trainen voor deze marathon een welkome afleiding zijn. Vol goede moed begon ik aan de voorbereiding. Uiteraard bestond de voorbereiding uit hardlopen, maar ook uit geld binnenhalen. De ideeën kwamen al snel: doneren op mijn actiepagina, statiegeldblikjes en –flesjes inleveren, een flyer maken met daarop kort mijn verhaal en een QR-code en natuurlijk updates blijven delen op Instagram. Uiteindelijk besloten we een gezamenlijke Instagrampagina aan te maken waarop we het verder op zouden gaan delen.  

Op mijn actiepagina kwamen de eerste donaties al snel binnen. Collega's, familie en vrienden doneerden. Mensen verzamelden hun statiegeld in en bewaarden die voor ons. Dat was zo gaaf! Onder andere een GGZ-instelling, een autoschadebedrijf en de politie Rotterdam-Feijenoord zamelden bij elkaar duizenden blikjes en flessen in die wij dan in konden leveren. En dat leverde mooie bedragen op! Daarnaast waren er nog een aantal bedrijven, buren en vrienden die ons hun statiegeld doneerden. Als gezin en soms samen met mijn oudste dochter struinden we door het dorp op zoek naar statiegeld op straat en/of in de bosjes. En dat vonden we hoor! Soms een paar, maar soms ook meer dan 10 stuks per wandeling! 

Samen met een hardloopvriendin heb ik kinderen van een basisschool ‘getraind’ voor de kidsrun van de Rotterdam marathon. Deze kinderen hebben ook nog een mooie actie gedaan op hun school. Op de dag van de laatste training werd er een marktje ingericht in de aula van de school. De kinderen hadden thuis allerlei baksels gemaakt en verkochten die aan ouders en andere familie. De opbrengst daarvan kreeg ik gedoneerd! Hoe lief en leuk was dat?! Super dat deze enthousiaste kinderen dit zelf wilden doen! 

Het leek ons leuk om met een flinke klapper de donaties af te sluiten. En zo bedachten we op een avond om zelf een hardloopevenement te organiseren waarvan de opbrengst volledig gedoneerd zou worden op mijn actiepagina. En zo werd de KWF-run geboren. Het was een succes, want na een week of twee was het eigenlijk al uitverkocht. We vonden diverse bedrijven bereid om de run te sponsoren en zo werd het een dubbel succes. Weinig kosten en veel opbrengst! Op 2 maart 2024 liepen zo'n 90 hardlopers verdeeld over 2 afstanden (5 en 10km) door de Krimpenerwaard met als start en finish een gravelpad naast de surfplas van Krimpen aan de Lek. Helaas mochten we niet meer lopers toelaten door de vergunning die we verleend kregen van de gemeente, maar het was alsnog een groot succes met veel enthousiaste deelnemers. Veel deelnemers vonden de route leuk en het gebied mooi. Het finishen was voor een aantal wel een emotioneel moment. Ze liepen deze run toch met hun gedachten bij overleden familieleden of vrienden. Ze lieten hun emoties de vrije loop en het was ontroerend om te zien, maar ook fijn dat ze zich konden uitten op deze manier.  

En een klapper qua donaties was het dus wel! Want naast de deelnemers waren er ook nog een aantal losse donaties gedaan die dag dus ook op dat gebied was het een succes.  

Een maand later was de marathon zelf. Ik had zowaar weinig zenuwen vooraf, want ik wist dat het een zware tocht ging worden. Ondanks een mentaal mindere periode waarin ik niet de trainingen had kunnen doen die ik graag had gewild voelde ik ergens wel vertrouwen. De voorbereiding was dan wel niet geslaagd, maar dan maken we van de marathon toch een geslaagd event? Vol goede moed vertrok ik daarom naar het centrum van Rotterdam. Met de auto naar een metrohalte in Capelle en daar de metro in, op naar station Beurs. Vanaf daar naar de Skihut op het Stadhuisplein die afgehuurd was door de loopvereniging waar ik lid was geworden, av-MTK.  

Eenmaal binnen even kletsen met andere lopers van de vereniging en rustig omkleden. Nog een plasje of twee en langzaamaan verzamelen om gezamenlijk richting de startvakken op de Schiedamsedijk te gaan. Een aantal startte in vak 4, anderen in 3. Ik mocht zelf in startvak 2 starten en dat deed ik samen met vriend Jeroen en verenigingsgenoot Jan-Wim. Jan-Wim liep de marathon ook voor het KWF dus dat was wel leuk! Het was serieus druk in de startvakken en ik vroeg me af hoe dit allemaal over die smalle wegen zou gaan. Natuurlijk zouden het door het tempoverschil wel wat uit elkaar getrokken worden, maar het zijn nog steeds 17.000 hardlopers. 

Nadat het startschot had geklonken liepen we in een grote stroom richting de Erasmusbrug. Het was af en toe uitkijken dat je niet op iemands hakken trapte of geen ellenboog uitdeelde aan een ander. Ik kreeg er zelf wel een paar te verwerken en ook mijn hakken werden niet ontzien. Ik liep langs Lee Towers, een ver familielid van me en zag dat Jan-Wim al snel in de menigte verdween. Eenmaal op de brug was liep ik Jeroen voorbij. Ik twijfelde of ik niet te snel was gestart, maar de marathon was nog lang. Tijd genoeg om te herstellen en ik was ook nog niet in mijn ritme.  Ik probeerde om richting Jan-Wim te lopen omdat hij naar mijn idee vrij constant liep. Het koste me veel moeite. Ik had hem in het begin nog in zicht, maar ik kwam niet bij hem. Bij de Kuip zag ik hem ineens weer kort voor me lopen en daar was het iets breder waardoor ik beter naar voren kon komen. Ik probeerde gedoseerd naar hem toe te lopen in de hoop niet te veel energie te verspillen hiermee. Stiekem werd het ook al wat warmer, maar het was nog aangenaam om in te lopen.  

Uiteindelijk lukte het me om bij Jan-Wim te komen. Samen liep het net wat makkelijker. Ik moest even rustiger gaan lopen, want het had me toch energie gekost om hem bij te halen. Ik wist dat Natascha op het Havenspoorpad een stukje mee zou gaan rennen. Het Havenspoorpad is niet heel breed en ik kon Jan-Wim wederom lastig volgen in deze drukte. Ik was ook via de app aan het communiceren met Natascha want die kon ik elk moment zien. Net na het 10 kilometer punt stond ze en haakte ze aan. Het plan was dat ze steeds een aantal kilometer mee zou rennen om uiteindelijk aan de noordkant van de stad bij vrienden aan te sluiten. Esmee, mijn oudste dochter, was met die vrienden meegegaan en stond bij hen. Zij zouden rond de 28 kilometer staan en later nog een keer bij ergens rond de 38 a 40 kilometer.

Aangekomen bij de Slinge ging het nog best lekker. Het was wel warmer geworden en ik merkte dat ik wel moest blijven drinken. Ik droeg een shirt van het KWF en daaroverheen mijn racevest. Ik wilde zoveel mogelijk zelfvoorzienend lopen zodat ik de waterposten zou kunnen skippen. Dat idee was misschien goed bedacht, maar het zorgde wel voor extra warmte. Na de Slinge, waar heel veel publiek stond en Natascha was afgehaakt, liep ik richting de Dorpsweg. Natascha zou weer aansluiten op de Brielselaan. Ik had het inmiddels warm en ik kreeg het stiekem al wat zwaarder. Jan-Wim was ik kwijtgeraakt in de drukte bij Slinge en ik heb ook niet meer geprobeerd om hem te zoeken of naar hem toe te lopen. De Dorpsweg was lang en ik had het warm. Het ging tussen de oren zitten en ik kreeg het alleen maar warmer daardoor. Mijn benen voelden dat daarna ook en ik kreeg het eigenlijk gewoon zwaar. Ik was blij dat ik Natascha weer zag en via de Putselaan liepen we richting de Laan op Zuid waarna we weer richting de Erasmusbrug draaiden. Op de Laan op Zuid moest ik gewoon voor het eerst wandelen. Mijn benen wilde niet. Ik had het warm. Ik had dorst. Ik was er wel klaar mee. Het mentale spel begon iets eerder dan ik gehoopt en verwacht had. Ik verwachtte dat rond het Kralingsebos en niet nog op de zuidkant van de route. Maar het was ook een stuk warmer dan opgegeven was en ik had Natascha echt nodig om door te lopen. Ze motiveerde me door te gaan en zou met me meelopen de brug over. Ik viel voor mijn gevoel zowat stil op de brug en was blij dat ik weer naar beneden mocht. Ik kon niet opgeven en ik moest wel door. Opgeven is geen optie heb ik geleerd. De noordkant was inmiddels bereikt. Dan zou het niet lang duren voordat ik Esmee zou zien. En inderdaad op de Westblaak zat ze op de nek bij vriend Pieter en gaf ze me een high-five. Het gaf me energie en ik was oprecht blij haar even te zien.  

Natascha had inmiddels wel door dat ik het serieus zwaar had en besloot bij me te blijven. Zo liep ze door tot aan de Bosdreef. In de tussentijd had ik wel weer een keer moeten wandelen en misschien wel twee keer, dat weet ik niet meer. Het beruchte rondje om het Kralingsebos liep ik alleen en op een wat lager tempo dan in het begin kwam ik aan bij de Boszoom.

Ik was trouwens op de Bosdreef door iemand keihard voorbij gerend. Opvallend vond ik dat, want het zag er vreemd uit wat hij deed. Hevig hijgend en met grote, onregelmatige passen rende hij me met veel geluid voorbij. Een soort gegromd, gepuf en gesteun. Kreten als 'mmmm' en 'gggggg' hoorde ik langskomen. Op de Boszoom, 300 meter later, zag ik deze man stilstaan. Voorover gebogen en handen op de knieën. Hijgend en snakkend naar adem. Er stond iemand bij hem dus ik liep door. Ik spotte verderop  buurman Pieter met zijn fotocamera en dat gaf me weer energie. Ik liep rustig verder richting het 36 kilometerpunt. Kwam ineens diezelfde man me weer voorbij gerend. Weer die grote en onregelmatige passen, zwaar hijgend en weer met veel geluid. Het liep me zo hard voorbij dat ik hem al snel uit het oog verloor. Ik kreeg een aantal winegums van een toeschouwer en dat was wel fijn! Heerlijk die zoete smaak in m'n mond. Het gaf weer wat energie en motivatie om door te lopen. Ik had het nog steeds zwaar en moest weer even wandelen.

Ik zag een stukje verder een groep mensen bij elkaar staan op het parcours. “Wat doen die dan. Lekker handig” dacht ik gelijk. Toen ik dichterbij kwam en langsliep zag ik dat ze aan het reanimeren waren. Het slachtoffer was die man die me al twee keer keihard voorbij was komen rennen. Dat zag er niet best uit... even later kwam er een ambulance met toeters en bellen over het fietspad naast het parcours aangereden. Toen ik deze gebeurtenis voorbij liep, voelde ik gelijk dat ik me niet aan moest stellen en door moest lopen. Vlak voordat ik de bocht omging richting Kralingseweg hoorde ik ineens een bekende stem mijn naam roepen. Stond mijn schoonzusje Demelza daar ineens! Leuk om haar even te zien en ik nam haar aanmoedigingen mee in het laatste gedeelte naar de Coolsingel. Vlak voor het 38 kilometerpunt schoot er kramp in mijn bovenbenen, net boven mijn knieën. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt en het voelde niet heel fijn. Het dwong me om weer te gaan wandelen.

Inmiddels had ik ook via de app begrepen dat Natascha hier ergens moest staan. Ik keek ernaar uit. Wat kunnen de laatste kilometers dan toch pittig zijn. Net na het 38 kilometerpunt stond ze op me te wachten. Ze sloot weer aan, maar rennen lukte me niet heel goed meer. De kramp deed zeer en ik wilde wat drinken. Ik pakte een banaan aan van een kind die dat uit stond te delen en Natascha pakte ergens water. Ik kon er weer even tegenaan dacht ik. We gingen verder langs de 'PAC-rototnde", door Crooswijk om via de Warande richting de kubuswoningen te gaan voor het laatste stuk. Het klonk zo simpel. Zo voelde het alleen niet echt...

Gelukkig stonden er een aantal waterposten op de Boezemlaan en die had ik toch echt nodig. Natascha pakte een paar keer sportdrank. Smerig, maar voor mijn gevoel hard nodig. Na de Warande gingen we linksaf richting de kubuswoningen over de Mariniersweg. Hier is het parcours heel smal en je loopt door een haag van mensen die aan het bier staan. Daar houd ik dus niet van. Veel te veel prikkels. Gillende mensen, hoge fluittonen en mensen die net voor je het parcours op springen. Voor veel mensen een boost om door te gaan, maar ik heb dat niet. Sterker nog, ik moest gelijk wandelen. Totaal uit m'n ritme wat ik toch al niet kon vinden. Rennen lukte me gewoon niet. Ik zei zelfs tegen Natascha dat ik het wel genoeg vond zo. Ze pakte mijn hand en trok me met zich mee. Ik ging weer rennen en een hard gejuich steeg op van de toeschouwers. Eerlijk is eerlijk, dat was wel leuk en fijn.

Inmiddels rende we onder de kubuswoningen door. Ik begreep inmiddels dat Esmee ergens rond de 41 kilometer zou staan en daar keek ik naar uit. Het motiveerde me extra om door te lopen. Toen ik haar zag stopten we heel even om een knuffel te geven. Ze gaf me de energie om de laatste bocht door te gaan en om de Coolsingel af te lopen richting de finish. Natascha besloot gelukkig om ook door te rennen en samen liepen we richting de finish. Toen ik die laatste bocht door was kon ik ineens weer normaal rennen. Gek is dat he... geen kramp, niet moe, niet warm en geen dorst. Alsof ik nog wat over had. Dat mentale gedeelte kan toch zo'n strijd zijn. Eigenlijk vind ik dat heel tof om te ervaren. Dit was alleen voor het eerst dat ik het op deze manier ervaarde. Achteraf was ik daar blij mee, want dit was iets wat ik mee zou kunnen nemen in de toekomst. Uiteindelijk kwam ik 3 uur en 55 minuten na de start over de finish. Een tijd die me eigenlijk niks deed, maar toch een tijd waar ik gezien de omstandigheden blij mee was. 

Nadat ik me had omgekleed in de Skihut vertrokken we naar huis. Dit was me het dagje wel. Nu even rust pakken. We zouden de dag erna vertrekken voor een midweekje Landal. Even quality time met het gezin. Alle inspanningen die we gedaan hebben voor het KWF laten bezinken en even geen focus daarop. Eenmaal thuis aangekomen, kwamen mijn ouders langs. Dat vond ik wel heel attent, want het was tenslotte wel zondag natuurlijk. En die dag is toch een dag die voor mijn ouders in het teken staan van hele andere zaken dan een marathon. Maar toen er nog een aantal familieleden en vrienden de tuin in kwamen gelopen begreep ik dat er iets geregeld was. Natascha had een feestje georganiseerd omdat ik de marathon had uitgelopen. Superleuk en lief dat ze dat geregeld had! Toch leuk om de marathon dag op deze manier af te sluiten. Uiteindelijk hebben we als gezin ruim 5000 euro opgehaald voor het KWF. Daar waren en zijn we best wel trots op! 

Ik kwam al snel tot de conclusie dat het lopen van de Rotterdam marathon voor het KWF eenmalig was. Niet omdat ik klaar ben met het KWF, maar ik voelde wel een bepaalde druk van het moeten finishen. Dat vond ik niet fijn. Aan de andere kant was het ook wel weer een motivatie om door te gaan, want ik vond het lullig om niet te finishen terwijl er zoveel mensen gedoneerd hadden.  

Dit was de eerste georganiseerde marathon waar ik aan deelnam. Ook iets wat ik niet heel snel nog eens zou doen, mits het een kleinschalige evenement is. Ik vond het veel te druk in Rotterdam en kreeg megaveel prikkels binnen waar ik heel onrustig van werd. De combinatie van die prikkels, het gevoel te moeten finishen, de warmte en mijn mentale dip zorgden ervoor dat ik niet kon lopen zoals ik graag had gewild. Het bevestigde mijn voorliefde voor lopen over de trails. 

Eindconclusie: 

- Een georganiseerde stadsmarathon is afgevinkt.

- Ik heb het heel graag voor het KWF gedaan.

- De voorbereiding was niet optimaal, eigenlijk gewoonweg waardeloos.

- De marathon zelf was eerder zwaar dan ik had gedacht/gehoopt.

- Ik was heel blij met de support van Natascha en Esmee.

- Ik loop liever in het groen op de trails.